One nie wystarczą. To tylko jego kopie, niedokończone, wolne od ciała i krwi. Muszę spróbować ponownie, zdobyć inne naczynie. Tym razem żywe. Sprowadzę go z powrotem – całego, nie kościstego i połamanego. Nie wywróconego trzewiami na zewnątrz. Nie wyjącego i wrzeszczącego. Całego, takiego jakim był dawniej.Następna próba musi się udać. Najnowsze żywe naczynie jest doskonałe. Idealnie się nadaje, by zerwać jego futro i odsłonić skorupę, która pomieści jego duszę. Tym razem się uda. Musi. Odzyskam mojego Ikko.

Z końcem rytuału stanął w płomieniach. Potworne wycie. Odór? Jeszcze gorszy. Ale szkielet jeszcze się przyda. Wnioski: nie używać wiecznie płonących świec. Wystarczą zwyczajne.

Skutki były kiepskie. Wszędzie porastały go zęby. Narządy zgniły, bo zwłoki były za stare. Wniosek: rozważyć zdobycie prawdziwego psa i zabicie go w celu uzyskania świeżych zwłok na naczynie.

Mam świeży, żywy obiekt. Po ukończeniu rytuału dodam notatki.

Pamięć o tobie przetrwa na wieczność.